Modlitwę tę podyktował Pan Jezus s. Faustynie 13 - 14 września 1935 r. w Wilnie. W swej celi miała ona wizję anioła, który przyszedł ukarać ziemię za grzechy. Gdy zobaczyła ten znak gniewu Bożego, zaczęła prosić anioła, aby się jeszcze wstrzymał, a świat będzie czynił pokutę. Gdy jednak stanęła w obliczu Trójcy Świętej, nie śmiała powtórzyć tego błagania. Dopiero, gdy w duszy odczuła moc łaski Jezusa, zaczęła się modlić słowami, które usłyszała wewnętrznie (były to słowa koronki do Miłosierdzia Bożego), i wtedy zobaczyła, że kara od ziemi została odsunięta. Na drugi dzień rano, gdy weszła do kaplicy, Pan Jezus jeszcze raz dokładnie pouczył ją, jak dokładnie należy odmawiać tę modlitwę.

Treść tej koronki, mówi, że ofiarujemy w niej Bogu Ojcu Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, tzn. Jego Boską Osobowość i Jego Człowieczeństwo, nie samą naturę Bożą, która jest wspólna Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu, i jako taka nie może być Bogu Ojcu ofiarowana. Natomiast możemy składać w ofierze całą Osobę Syna Bożego Wcielonego, gdyż On sam samego siebie wydał za nas w ofierze i dani.

Odmawiając koronkę, jednoczymy się z ofiarą Jezusa złożoną na krzyżu na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata. Ofiarujemy w niej Bogu Ojcu Jego najmilszego Syna, a wiec odwołujemy się do najsilniejszego motywu, aby być przez Boga wysłuchanymi.

Na małych paciorkach Koronki powtarzamy: Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata, co oznacza - zgodnie z duchem nabożeństwa - odwoływanie się nie tylko do zadośćuczynienia złożonego przez Chrystusa na krzyżu, ale i do Jego miłosierdzia, które chce się ludziom udzielić.

Odmawianie tej modlitwy jest zarazem aktem miłosierdzia, bo prosimy w niej o miłosierdzie dla nas i całego świata. Zaimek nas oznacza, osobę odmawiającą modlitwę i tych, za których pragnie lub jest zobowiązana się modlić. Natomiast cały świat, to wszyscy ludzie żyjący na ziemi i dusze w czyśćcu cierpiące. Modląc się słowami koronki za cały świat spełniamy akt miłości bliźniego, który jest nieodzownym warunkiem otrzymania łask i dostąpienia miłosierdzia.

Formuła koronki jest przeznaczona do odmawiania wspólnie albo indywidualnie, bez różnicy, dlatego nie należy zmieniać liczby czasowników ani żadnych słów dodawać. Natomiast przestawienie słów w zwrocie: świata całego na całego świata jest słuszne, ponieważ w niczym nie zmienia treści Koronki, a bardziej odpowiada składni języka polskiego.

Do odmawiania tej Koronki przywiązał Pan Jezus jedną obietnicę ogólną i obietnice szczegółowe. Obietnica ogólna brzmi: Przez odmawianie tej koronki podoba mi się dać wszystko, o co mnie prosić będą. Przez nią - powiedział Pan Jezus innym razem - uprosisz wszystko, jeżeli to, o co prosisz, będzie zgodne z moją wolą. Wola Boga jest wyrazem Jego miłości do człowieka, więc wszystko, co jest z nią niezgodne, jest albo złe albo szkodliwe i nie może być przez najlepszego Ojca udzielone.

Obietnice szczegółowe dotyczą godziny śmierci: Ktokolwiek będzie ją (koronkę) odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinie śmierci (...). Chociażby był grzesznik najzatwardzialszy, jeżeli raz tylko zmówi tę koronkę, dostąpi łaski nieskończonego miłosierdzia mojego. Chodzi tu o łaskę nawrócenia i bogobojną śmierć w stanie łaski Bożej. Wielkość tej obietnicy polega na tym, że warunkiem otrzymania tej łaski jest, aby chociaż raz odmówić całą koronkę tak, jak ją Jezus ustanowił: z ufnością, pokorą i żalem za grzechy. Tę samą łaskę - nawrócenia i odpuszczenia grzechów, otrzymują konający, jeżeli inni przy ich łożu tę koronkę odmawiać będą. Kiedy przy konających - mówi Jezus - odmawiają tę koronkę, uśmierza się gniew Boży, a niezgłębione miłosierdzie ogarnia duszę. Trzecia obietnica dotyczy doczesnej strony zgonu - podczas, gdy dwie poprzednie dotyczą jej wartości wiecznej. Ta obietnica przewiduje dwie ewentualności:

- tę, kiedy umierający sam odmawia koronkę: zatwardziali grzesznicy, gdy ją odmawiać będą, napełnię dusze ich spokojem, a godzina śmierci ich będzie szczęśliwa;

- tę, gdy odmawiają ją inni u łoża konającego: Gdy tę koronkę przy konającym odmawiać będą, stanę pomiędzy Ojcem a duszą konającą, nie jako sędzia sprawiedliwy, ale jako Zbawiciel miłosierny.

Do wszystkich dusz, które uwielbiać będą miłosierdzie Boże, skierował Pan Jezus obietnicę, że w godzinie śmierci nie doznają przerażenia, miłosierdzie moje osłoni je w tej ostatniej walce. Ponieważ czcić miłosierdzie Boże znaczy to samo, co pokładać w nim ufność, dlatego odmawianie koronki musi wypływać z wewnętrznej ufności w dobroć Boga.

Odmawianie koronki nie tylko powinno być zewnętrznym aktem wewnętrznej ufności, ale także winno odznaczać się wytrwałością. Jezus obiecał, że przez nią można uprosić wszystko, ale nigdzie nie powiedział - wyjąwszy łaskę dobrej śmierci - że po jednorazowym jej odmówieniu. Wytrwałość jest wyrazem wielkiej ufności.

Ze względu na wielkość szczegółowych obietnic przywiązanych do tej modlitwy, Pan Jezus kieruje do kapłanów wezwanie: kapłani będą ją podawać grzesznikom jako ostatnia deskę ratunku.

Tekst koronki do Miłosierdzia Bożego znany już był przed wojną, jeszcze za życia s. Faustyny. Tekst został wydrukowany na drugiej stronie obrazka Jezusa Miłosiernego i w broszurce o Chrystusie, Królu Miłosierdzia. Dziś modlitwę tę odmawia cały katolicki świat.